Chapter III: Our Swords.

Σημείωμα συγγραφέα: Για το σημερινό κεφάλαιο, προτείνω αυτό το κομμάτι ως "μουσικό χαλί". Είναι πολυαγαπημένο κομμάτι ενός πολυαγαπημένου καλλιτέχνη. Enjoy :)

Our Swords

Arianne

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, με κατέκλυσε ένα απότομο κύμα άγχους. Δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ στον ίδιο χώρο με τόσα πολλά άτομα. Ένιωσα πολύ περίεργα. Η Elena ήταν η τυπική Elena. Αφού έκανε γνωριμίες με περίπου 10 άτομα, και χαιρέτησε άλλα τόσα, με το αστραφτερό της χαμόγελο να αναδεικνύεται ακόμα πιο έντονα από το φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα, θυμήθηκε ότι είμαι και εγώ δίπλα της.

«Μπα, μας θυμήθηκες;» της είπα γελώντας.

 «Έλα τώρα, αφού ξέρεις ότι μου αρέσει να χαιρετάω!»

«Μα που τους ξέρεις όλους αυτούς τέλος πάντων;; Μόλις ήρθαμε στο πανεπιστήμιο, πότε πρόλαβες να τους γνωρίσεις;». Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη η ικανότητά της να γνωρίζεται με νέους ανθρώπους. Νομίζω πως θα έπρεπε να σπουδάζει Δημόσιες Σχέσεις.

«Ποιος σου είπε ότι τους γνώρισα τώρα; Ξέρεις Ar, ο κόσμος κυκλοφορεί που και που – σε αντίθεση με σένα που προτιμάς να κάθεσαι σπίτι σου και να βλέπεις σειρές ή να διαβάζεις βιβλία τα Σαββατόβραδα. Αν ερχόσουν μαζί μου, όπως σου έχω ζητήσει επανειλημμένα, θα τους ήξερες και εσύ!». Δεν άντεξε να μην αφήσει το υπονοούμενό της. Τέλος πάντων, δεν έδωσα περαιτέρω σημασία στο θέμα. Με ενδιέφερε περισσότερο να βρω σε ποια αίθουσα έχουμε το πρώτο μας μάθημα, παρά να αναλύω ένα εντελώς ασήμαντο θέμα με την Elena. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ήθελα λίγο χρόνο να προσανατολιστώ στα νέα δεδομένα.

«Δεν αφήνουμε αυτό το θέμα, μπας και βρούμε την αίθουσα στην οποία πρέπει να πάμε;». Στεκόμασταν έξω από την καφετέρια του πανεπιστημίου, η οποία ήταν γεμάτη από κόσμο που μπαινοέβγαινε. Χιλιάδες νέα πρόσωπα, διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά συνάμα είχαν και κάτι που τους ένωνε. Ήταν όλοι μέλη αυτής της «ομάδας» που λέγεται φοιτητική κοινότητα. Είχαν στόχους, ιδανικά και επιδιώξεις για το μέλλον τους, όπως ακριβώς και εγώ. Το όνειρό μου ήταν πάντα το να μπορώ να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, είτε για συνέδρια, είτε απλώς για διακοπές. Λατρεύω τα ταξίδια, όσο λατρεύω και τα βιβλία. Ευτυχώς στην οικογένειά μου, από μικρή που ήμουν, οι γονείς μου με ενθάρρυναν πάντα να διαβάζω βιβλία, με αποτέλεσμα να γίνουν γρήγορα ο «εθισμός» μου. Όλη μου η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη διαβασμένα βιβλία.

«Κατά τ’ άλλα βιαζόσουν να βρούμε την αίθουσα! Καλά, που ταξιδεύεις πάλι, μου λες;» Η φωνή της Elena διέκοψε άγαρμπα τον συνειρμό μου, και με επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Ναι, έχεις δίκιο, συγγνώμη. Γιατί δεν μπαίνουμε σε αυτή την αίθουσα εδώ, μήπως βρούμε κάποιον υπεύθυνο ή καθηγητή να ρωτήσουμε;» Υπήρχε μια αίθουσα ακριβώς δίπλα στην καφετέρια, οπότε για να μην περιπλανόμαστε σαν τις άδικες κατάρες σε όλο το χώρο του πανεπιστημίου, αποφασίσαμε να μπούμε να ρωτήσουμε.

Η αίθουσα ήταν σχετικά άδεια. Μόνο μερικοί φοιτητές κάθονταν διασκορπισμένοι στα έδρανα, μοιάζοντας με παιχνίδια που τα παιδιά σκόρπισαν σε όλο το δωμάτιο. Δεν έβλεπα πουθενά τριγύρω κάποιον καθηγητή, ή έστω κάποιον που θα μπορούσε να μας διαφωτίσει σχετικά με το προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθούμε. Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω στην αίθουσα, μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε έναν πίνακα ανακοινώσεων. Ίσως εδώ λέει κάτι. Έκανα νόημα με το χέρι μου στην Elena να με ακολουθήσει, ώστε να πάμε να δούμε από πιο κοντά τα φυλλάδια που ήταν αναρτημένα στον πίνακα. Ανάμεσα σε πολλές προσκλήσεις για πάρτυ, φοιτητικές λέσχες, ακόμα και προσφορές σε μαγαζιά, το βρήκαμε. Ήταν ένα μεγάλο χαρτί που περιείχε όλο το πρόγραμμα από όλα τα τμήματα. Just as I thought, δεν ήταν αυτή η αίθουσα που ψάχναμε. Με μια κίνηση, έβγαλα από την τσάντα μου το μπλοκ σημειώσεών μου, που είχα πάντα μαζί μου, μαζί με το ημερολόγιο του τρέχοντος έτους, και σημείωσα εν τάχει τις ώρες και τις αίθουσες. Η αλήθεια είναι πως αν θέλαμε να προλάβουμε το μάθημα, θα έπρεπε να βιαστούμε. Συνειδητοποίησα ευθύς αμέσως, τρέμοντας στην ιδέα, ότι η αίθουσα του μαθήματος βρισκόταν μάλλον στην άλλη άκρη του κτηρίου. Με έπιασε πανικός. Έκλεισα αμέσως το μπλοκ και πιάνοντας την Elena από το χέρι, η οποία είχε σαστίσει από την έκφραση που είχε πάρει το πρόσωπό μου, βγήκα με ταχύ βήμα από την αίθουσα.

«Πας καλά παιδί μου; Τι σε έπιασε; Κόντεψε να σταματήσει η κυκλοφορία του αίματός μου, τόσο σφιχτά που με κράτησες!» . Δεν της είχα εξηγήσει ακόμα πόση διαδρομή είχαμε να κάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο Αμφιθέατρο 306. Το επόμενο λεπτό, και αφού καταφέραμε να συνέλθουμε από το σοκ, αρχίσαμε να τρέχουμε σαν παλαβές σε όλο τον κεντρικό διάδρομο, κατευθυνόμενες προς ένα μικρότερο σημείο του κεντρικού κτηρίου, γνωστό ως “Chamber”. Μετά το 1^ο λεπτό, ένιωσα τους σφυγμούς μου να ανεβαίνουν, τα μάγουλά μου να ζεσταίνονται, και μια σταγόνα ιδρώτα να ρέει από τον λαιμό προς χαμηλά στη μέση μου. Παρότι υπήρξα επί χρόνια μέλος της λέσχης κολύμβησης της πόλης μου, καθώς και «ηγετικό» μέλος στο tennis club που σύχναζαν οι γονείς μου, το άγχος μου να φτάσω εγκαίρως στο μάθημα είχε αρνητικά σωματικά και ψυχικά αποτελέσματα.

«Έλα El, φτάνουμε, κάνε κουράγιο!» Τα λόγια μου προς την Elena ταίριαζαν μάλλον περισσότερο σε μένα, παρά σε αυτή, η οποία παραδόξως φαινόταν μια χαρά. Λες και στεκόταν στην ίδια θέση εδώ και τόση ώρα, πίνοντας παγωμένο τσάι και συζητώντας για μουσική. Τόσο εύκολο της ήταν να τρέχει 10 λεπτά αδιάκοπα. Ώρες ώρες νομίζω πως δεν είναι άνθρωπος.

Επιτέλους, μετά από 10 λεπτά τρέξιμο, ιδρώτα και αναψοκοκκινίσματα, καταφέραμε να φτάσουμε στο Αμφιθέατρο 306. Ευτυχώς ήρθαμε στην ώρα μας, χάρη στο ατελείωτο τρέξιμο, και βρήκαμε και πολύ καλές θέσεις για να κάτσουμε. Έτσι, κατάφερα να ηρεμήσω και να αποβάλλω το άγχος, πριν αρχίσει το 1^ο μας μάθημα.

«Α, ξέχασα να σου πω. Το Σάββατο είναι το πάρτυ υποδοχής πρωτοετών. Θα περάσω από το σπίτι σου στις  10 να σε πάρω». Τώρα δεν μετράει καν η γνώμη μου, μάλιστα.

«Elena, ξέρεις ότι δεν είναι του στυλ μου τέτοιες εκδηλώσεις. Δεν νομίζω πως θα έρθω». Της απάντησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα. Άλλωστε, δεν είχε και κανένα νόημα να πάω σε κάτι τέτοιο, δεν θα έχει καν ενδιαφέρον, από καμία άποψη.

«Δεν σε ρωτάω, απλώς στο ανακοινώνω». Τυπική Elena.

Πριν προλάβω να της απαντήσω, συνειδητοποιώ ότι μόλις είχε μπει ο καθηγητής. Σταμάτησα κάθε σκέψη περί πάρτυ και αποφάσισα να συγκεντρωθώ στο μάθημα. Φέτος θα είναι η χρονιά μου.