Chapter I: The First Song.

*New York University*

Νέα Υόρκη

Οκτώβριος 2020

Arianne

Ξύπνησα από τον αναθεματισμένο ήχο του ξυπνητηριού. Η ώρα 6. Πρέπει να είχα κοιμηθεί γύρω στη 1 ώρα, ίσως και λιγότερο. Το κεφάλι μου βαρύ, και σε συνδυασμό με τον εκνευριστικό ήχο του ξυπνητηριού, μου δημιουργήθηκε ευθύς αμέσως ένας τρελός πονοκέφαλος. Υπέροχος τρόπος να ξεκινάς την μέρα σου, σκέφτηκα καθώς πάλευα με το πάπλωμα, προσπαθώντας να σηκωθώ επιτέλους από το κρεβάτι. Μπορεί να ήταν αρχές Οκτώβρη, αλλά το κρύο είχε ήδη αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Προσπάθησα να βρω τα ρούχα μου – μάτια, καθώς συνειδητοποίησα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ότι ήταν στο μπάνιο. Καλά πώς βρέθηκαν εκεί τα ρούχα; Μάλλον θα τα έβγαλα χθες που γύρισα από το κλαμπ για να τα πλύνω, μπας και φύγει η τσιγαρίλα από πάνω τους. Αφού τελικά κατάφερα να σηκωθώ, προχώρησα προς το μπάνιο, επιθυμώντας να κάνω ένα κρύο ντους, μπας και περάσει ο άτιμος ο πονοκέφαλος. Πρέπει να κόψω τα πολλά ξενύχτια. Αυτό το είπα δυνατά, μήπως και το πιστέψω. Η αλήθεια είναι πως από σήμερα που ξεκινούσε η σχολή είχα σκοπό να μπω σε ένα πρόγραμμα. Να δω πως θα το κατάφερνα βέβαια, πως θα συνήθιζα να κάθομαι και λίγο σπίτι. Ο ήχος κλήσης μου διέκοψε αυτές τις σκέψεις. Να ‘ναι καλά οι August Burns Red, κάθε φορά που κάποιος με παίρνει τηλέφωνο το καταλαβαίνω αμέσως. Βάζω το μπουρνούζι μου και βγαίνοντας από την μπανιέρα, τρέχω προς το σαλόνι όπου είχα το κινητό. Παραλίγο να σκοντάψω και να σπάσω τα μούτρα μου. Θα γινόμουν μια διαμελισμένη φοιτήτρια πριν καν πάω για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο. Στο τηλέφωνο ήταν η Elena. Ήθελε να επιβεβαιώσει το ραντεβού μας για αργότερα. Θα περνούσα να την πάρω με το αυτοκίνητο από το σπίτι της για να πάμε μαζί στη σχολή.

Αφού ντύθηκα και ετοιμάστηκα, έκατσα να πιω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Γαλλικό σκέτο. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Πόσο πολύ μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση μια ζεστή κούπα καφέ σε μια κρύα πρωινή μέρα; Ειδικά τώρα που ένιωθα τον πονοκέφαλο να υποχωρεί, ένιωθα πολύ καλύτερα. Κοίταξα το ρολόι, η ώρα κόντευε 8. Έκανα ένα μίνι συγύρισμα στο δωμάτιο, πήρα την τσάντα μου, τα κλειδιά, το κινητό, και αφού ήπια μια τελευταία γουλιά από τον καφέ, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω στον παγωμένο νεοϋορκέζικο αέρα. Έπρεπε να πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ όπου το είχα αφήσει, λίγα στενά πιο κάτω από το σπίτι. Πρέπει να παραδεχτώ πως όσο κι αν αγαπώ την Νέα Υόρκη, ένα από τα πράγματα που μου την δίνουν αφάνταστα ήταν το ότι ποτέ δεν μπορούσες να βρεις χώρο να αφήσεις το αυτοκίνητο. Γι’ αυτό αναγκαζόμουν κάθε μήνα να πληρώνω 50 δολάρια σε ιδιωτικό πάρκινγκ. Τουλάχιστον έτσι είχα το κεφάλι μου ήσυχο ότι δεν θα πάθαινε τίποτα. Φτάνοντας στο αυτοκίνητο, μπήκα μέσα και πριν ακόμα βάλω μπροστά, ανοίγω το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό και προς ικανοποίησή μου, ακούω Band of Horses. Το τελευταίο κόλλημά μου. Η μπάντα που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις αν δεν ακούσεις 100 φορές όλα τις τα κομμάτια. Αυτή τη στιγμή παίζει το The Funeral, ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια. Η μέρα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Τώρα πραγματικά αισθάνομαι ευτυχισμένη.

Ευτυχώς η Elena έμενα μόνο μερικά τετράγωνα παρακάτω, οπότε προτίμησα να πάω από τα στενά, ώστε να αποφύγω την κίνηση στη λεωφόρο. Μέσα σε 5 λεπτά ήμουν κάτω από το σπίτι της. Αυτή ήταν ήδη έτοιμη, οπότε μπήκε κατευθείαν μέσα και φύγαμε. Είσαι έτοιμη για τη μεγάλη μέρα φίλη μου; Ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο αψεγάδιαστο, πανέμορφο πρόσωπό της. Αυτή η κοπέλα.. γιατί να είναι τόσο όμορφη;; Ψηλή, με μακριά, λεπτά πόδια που λάτρευες να χαζεύεις τα καλοκαίρια, μελαχρινή με μεγάλα, καστανά μάτια και μακριές βλεφαρίδες. Και φυσικά, ίχνος κυτταρίτιδας. Κάθε φορά που ήμουν δίπλα της, ένιωθα απευθείας πιο κοντή, πιο χοντρή και πιο άσχημη. Απορώ γιατί την έκανα παρέα. Μετά από ένα λεπτό αναλογισμού της φιλίας μου μαζί της, θυμήθηκα ότι δεν είχα απαντήσει στην ερώτηση που μου είχε κάνει. I was born ready honey. Τώρα στο ραδιόφωνο έπαιζε Skrillex, και ξαφνικά η ατμόσφαιρα έγινε πιο ανάλαφρη.

Απείχαμε μόλις μερικά λεπτά από το πανεπιστήμιο, και ένιωθα σιγά σιγά το άγχος να ανεβαίνει προς τα πάνω. Προσπαθούσα όσο μπορούσα να μην δείχνω νευρική, αλλά φυσικά η Elena με κατάλαβε. Αλίμονο αν δεν με καταλάβαινε μετά από τόσα χρόνια που είμασταν κολλητές. Τι συμβαίνει Ar; Εσύ που έλεγες ότι είσαι η πιο χαλαρή από όλους μας και δεν πρόκειται να αγχωθείς καθόλου, τώρα κοντεύεις να γίνεις κίτρινη; Μάλλον δεν είσαι τόσο άνετη όσο προσπαθούσες να μας πείσεις ότι είσαι.. That bitch! Τα κατάφερε να με τσιτώσει πρωί πρωί. Αλλά είχε δίκιο, δεν πρέπει να αγχώνομαι. Στο κάτω κάτω, είναι μια ακόμα συνηθισμένη μέρα. Τίποτα διαφορετικό δεν πρόκειται να γίνει. Αφού πάρκαρα το αμάξι, κατεβήκαμε και οι 2 μας και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες, προχωρώντας προς τη νέα μας ζωή.