Chapter II: Wicked Gi(r)l

[Σημείωμα συγγραφέα: Κατά τη διάρκεια συγγραφής αυτού του κεφαλαίου, άκουγα ασταμάτητα αυτό το κομμάτι. Ελπίζω να το απολαύσετε, όσο απόλαυσα κι εγώ τη συγγραφή του κεφαλαίου. ΧοΧο]

  

Wicked Girl

Nέα Υόρκη

Ώρα 6 το πρωί.

Chase

Οκτώβριος. Άλλη μια χρονιά στη σχολή επρόκειτο να ξεκινήσει. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε. Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο ταξίδια και σεμινάρια σε όλο τον κόσμο, νιώθω ότι είναι καιρός να επιστρέψω στη βάση μου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τις 2 βδομάδες που πέρασα στο Oxford University παρακολουθώντας κάποια summer courses. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα με επέλεγαν ανάμεσα σε τόσους χιλιάδες φοιτητές, οπότε η χαρά μου ήταν διπλή. Πλέον όμως είναι Οκτώβριος, οπότε πρέπει να αφήσω πίσω το καλοκαίρι και να επικεντρωθώ στη σχολή. Φέτος είναι μια πολύ σημαντική χρονιά, καθώς τα μαθήματα δυσκολεύουν αισθητά, και θα πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να μην αφήσω κενά.

Η μέρα ξεκίνησε πολύ όμορφα. Ξύπνησα από την έντονη μυρωδιά του γαλλικού καφέ, που όπως αποδείχτηκε μετά από λίγο, μόλις είχε φτιάξει ο Matt. O Matt είναι κολλητός και συγκάτοικός μου εδώ και 2 χρόνια. Γνωριστήκαμε σε ένα simulation που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο, όταν ήμασταν και οι δυο μας 1^ο έτος. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα, και πήγα στην κουζίνα να απολαύσω μια κούπα από τον λαχταριστό αυτόν καφέ. Ο Matt είχε ξυπνήσει εδώ και 2 ώρες, επειδή είχε υπερένταση. Άλλο πάλι και τούτο. 3^η μας χρονιά είναι φέτος, πως είναι δυνατόν να έχει άγχος;; Τι να πω με αυτό το παιδί, δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Αφού ήπιαμε τους καφέδες μας, πήραμε τα πράγματά μας και βγήκαμε από το σπίτι.

«Περίμενε μπροστά, πάω να βγάλω το αμάξι», του είπα. Ευτυχώς το σπίτι μας έχει γκαράζ, οπότε δεν έχω ποτέ πρόβλημα με το πάρκινγκ. Μπαίνοντας στο αμάξι, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ανοίξω το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό, που όλως περιέργως παίζει Band of Horses αυτή τη στιγμή. «Αυτός κι αν είναι καλός οιωνός», είπα όλο χαρά, την ώρα που ο Matt έμπαινε στο αμάξι. Το αμάξι μου ήταν ένα λευκό Opel Corsa, ένα πολύ δυνατό και αξιόπιστο αμάξι. Επιπλέον, είναι ότι πρέπει για φοιτητές. Μόλις βγήκαμε στο δρόμο, ανεβάζω την ένταση του κομματιού και ξεκινάω το δρόμο προς το Πανεπιστήμιο.

«Κλασικός Chase. Να δω πότε θα ξεκολλήσεις από Band of Horses και αρχίσεις να ακούς και πιο dance μουσική». Ο Matt ήταν ο κλασικός τύπος φοιτητή που συχνάζει κάθε βράδυ σε ένα από τα δεκάδες clubs της Νέας Υόρκης και που θεωρεί ότι η μουσική πρέπει να είναι απαραίτητα δυνατή και να έχει beat, αλλιώς δεν την ακούει. Επομένως, θεωρούσε ότι μπάντες όπως οι Band of Horses είναι «χάσιμο χρόνου». Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως, κανείς από τους φίλους μας δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο πολύ ταυτιζόμουν με τα κομμάτια τους. «Άσε με ήσυχο βρε αγόρι μου. Στο αυτοκίνητό μου θα ακούμε ό,τι θέλω εγώ!» τον πείραζα συνέχεια. Μέχρι να το καταλάβουμε, είχαμε φτάσει στην είσοδο του Πανεπιστημίου. Προχώρησα προς το πάρκινγκ για να αφήσω κάπου το αμάξι, αν και σχεδόν όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες. Βρήκα τελικά θέση δίπλα σε ένα κόκκινο Mini Cooper. Μάλλον είναι η πρώτη φορά που βλέπω Mini Cooper παρκαρισμένο στο NYU. Λογικά θα ανήκει σε κάποιον από τους πρωτοετείς. Αφού πάρκαρα και κατεβήκαμε και οι 2 από το αμάξι, κλειδώνω και πάω να προχωρήσω προς την είσοδο, για να συνειδητοποιήσω μετά από μερικά δευτερόλεπτα ότι είχα αφήσει την τσάντα μου μέσα στο αμάξι. Τσαντισμένος από την αφηρημάδα μου, γυρνάω πίσω για να την πάρω, και προχωράω προς τον Matt, ο οποίος είχε ήδη φτάσει στην πόρτα της μεγάλης εισόδου.

Μπήκαμε μέσα, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πραγματικά όμορφα και οικεία. Ήμουν στο στοιχείο μου, στο φυσικό μου περιβάλλον. Ήταν τουλάχιστον συνηθισμένο πλέον για εμένα να βρίσκομαι καθημερινά εδώ μέσα. Είδαμε πολλούς παλιούς φίλους και συμφοιτητές, και φυσικά οι αγκαλιές και τα φιλιά έδιναν και έπαιρναν. Αμέσως, πληροφορήθηκα και για το κλασικό πλέον πάρτυ καλωσόρισης των πρωτοετών που θα γινόταν το ερχόμενο Σάββατο. Ο Matt φυσικά δεν έβαλε γλώσσα μέσα του, λέγοντάς μου συνέχεια πως πρέπει να πάω για να περάσω καλά και να ξεχαστώ, πριν αρχίσει το «βαρύ» πρόγραμμα. Εντάξει, από αυτή την άποψη δεν είχε και άδικο, αλλά και πάλι, ήξερε ότι η μουσική που βάζουν σε αυτά τα πάρτυ είναι εντελώς έξω από τα γούστα μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω, παρόλο που είπα στον Matt ότι θα το σκεφτώ, ώστε να σταματήσει να με ζαλίζει. Άλλωστε, δεν θα είχα τίποτα ενδιαφέρον να κάνω εκεί πέρα. Προτιμούσα να κάτσω σπίτι και να δω όλα τα επεισόδια του Suits και του Game of Thrones απ’ την αρχή, παρά να τρέχω σε ένα μέρος που ήξερα ότι δεν θα περνούσα καλά.

Αφήνοντας τους λοιπούς συμφοιτητές, πήρα τον Matt και προχωρήσαμε προς την αίθουσα όπου θα είχαμε το πρώτο μας μάθημα για τη νέα χρονιά. «Αίθουσα 104, εδώ είμαστε», είπα φτάνοντας στην είσοδο του αμφιθεάτρου. Εκεί στεκόταν μια κοπέλα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν. Είχε καστανοκόκκινα μαλλιά, και ήταν ψηλή. Ναι, σίγουρα δεν την είχα ξαναδεί, αλλιώς θα την θυμόμουν. Μάλλον είναι πρωτοετής. Αλλά τι κάνει εδώ; Αφού πέρασα κάμποση ώρα κοιτάζοντάς την και χωρίς να συνειδητοποιήσω πως τόση ώρα στέκομαι στην είσοδο σαν χάνος, ήρθε ο Matt να με επαναφέρει στην τάξη. «Καλά, τι κάνεις τόση ώρα εκεί πέρα;; Έλα να κάτσεις, σου έχω κρατήσει θέση.» Μέχρι να πάω προς το μέρος του και να γυρίσω πάλι να την κοιτάξω, είχε φύγει, και εγώ είχα μείνει με την απορία. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω ποια είναι. Χαμένος στις σκέψεις μου, και αφού πέρασαν περίπου 5 λεπτά, βλέπω τον καθηγητή να μπαίνει στην αίθουσα, και να ξεκινάει το μάθημα. Αλλά εγώ ήμουν κολλημένος σε αυτή την παράξενη κοπέλα που είχα δει πριν μερικά λεπτά. Ας ήξερα τουλάχιστον πως την λένε, ψιθύρισα, μάλλον κάπως δυνατά, αφού ο Matt μου έκανε νόημα να σταματήσω. Συγγνώμη, είπα και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο μάθημα. «Ας τελειώνουμε και με αυτό», ήταν η τελευταία μου κουβέντα.